راه‌اندازی وبسایت شخصی‌ام پای این سوالِ ثابت را به مکالمه‌هایم کشاند: «سایت به چه دردت می‌خوره؟» عده‌ای می‌خواستند بدانند در دنیای جذاب اینستاگرام و یوتیوب
فکر می‌کنید اولین باری که متنم خوب از آب درآمد و از استاد نویسندگی بازخوردِ خوب گرفتم چه حسی داشتم؟ مثل هر آدمِ طبیعیِ دیگری
بعد از یک سال هنوز هم تعریف این ژانرِ بازیگوش در گفتار برایم مشکل است. چند روز پیش مربیِ ورزشم پرسید: «جستار چیه اصلا؟» وقتی
چیزی نمانده بود سرِ چکه کردن آب از سقف پارکینگ حرفمان شود. استرسِ من و خونسردیِ او خیلی وقت بود کار دستمان نداده بود و
با همدردی گفت: «ایشالا سرطان نیست اما تو حتما اسکنِ هسته‌ای رو انجام بده.» گفتم: «خانم دکتر باورتون میشه این مدت انقدر درد کشیدم که
در یکی از جلساتِ روانکاوی‌ام آنقدر درباره‌ی اثرات نوشتن روی اوضاعِ روحی‌ام حرف زدم که روانکاوم گفت: «اگه موافق باشی خیلی دلم می‌خواد یه لایو
کمال‌گرایی که تا همین چند سال قبل در دایره‌‌ی واژگان عمومی وجود هم نداشت، حالا موفق شده مقبولیتِ جمعی را به‌دست آورد و دیگر کم
